In ‘De Nieuwe Kust’ neemt fotograaf Michael Rhebergen je mee langs de denkbeeldige nieuwe kustlijn van Nederland.
Gezien de reputatie van ons land op het gebied van waterbeheer heeft de titel van dit boek een bijna logische, haalbare en misschien zelfs verleidelijke klank. De maakbaarheid van ons landschap is immers een typisch Nederlands product. Met dijken, waterkeringen, gemalen en andere systemen zijn we al eeuwenlang succesvol in staat om te wonen waar we willen, en – bijna onafhankelijk van dat wat het land ons te bieden heeft – te leven hoe we willen. En de kust zelf roept bij velen een gevoel van verlangen op: een romantisch beeld van de onbegrensde zee, het eindeloze zand en de vrije horizon. Niet voor niets zijn we bereid ver te reizen voor een verblijf aan de kust en desnoods lange files te trotseren.
Maar in het geval van het onderzoek van fotograaf Michael Rhebergen blijkt de term ‘de nieuwe kust’ juist iets verontrustends: een nieuwe kustlijn dringt zich aan ons op. Het lijkt vrijwel onvermijdelijk in het licht van klimaatverandering en tart daarmee onze neiging tot controle. In veel landen is dit een proces dat bewoners al decennialang daadwerkelijk in hun bestaan bedreigt, maar in Nederland gaan velen van ons nog met dit beeld om als een ver en waarschijnlijk oplosbaar toekomstperspectief. Michael raakte getriggerd door de vraag wat ons in Nederland te wachten staat en wat dat betekent voor de mensen die hier wonen.
