De eerste vrouw in de ruimte. Een arbeidster die het schopt tot kosmonaut. Heldin in haar eigen Sovjet droom. Ze gordt haar beha om. Een kloek harnas tegen de G-krachten. De 78-jarige Kolchoz-arbeider Nicolai die met zijn 9 geiten door het modderige dorp ‘Oktober’ sjokt. Diep in zijn jaszak het schrift met zijn 1258-delige luciferdoosjesetiketten-verzameling. Is het echt wat je ziet? Geënsceneerd? Nancy Ostermann en Geertjan Cornelissen gingen achter het voormalige Ijzeren Gordijn op zoek naar een verdwenen wereld die soms nog volop in leven blijkt te zijn, al is het maar in de hoofden van de mensen. De afgelopen jaren bezochten ze de voormalige Sovjet-staten; Wit-Rusland, Azerbeidjan, Oekraïne, Moldavië, Rusland, Oezbekistan en Kazachstan. Soms stuitten ze ter plekke op interessante mensen en situaties, soms gebruikten ze hun verbeelding om zo alsnog de situaties te creëren die ze niet tegenkwamen. Daardoor werden ze zelf onderdeel van het verhaal van ‘Hotel Heilstaat’.
In ‘Hotel Heilstaat’ reizen ze tussen tijden en culturen. Verweven ze de historie met het heden, de feiten met beredeneerde fictie, en construeren zo hun eigen werkelijkheid. Naast de documentaire foto’s zetten ze beelden in scène, vaak met zichzelf als model. Associatief, met veel plezier en oprechte interesse in de landen die ze bezochten, verzamelden ze de elementen. De materialen, de foto’s, waarin de beeldtaal van propaganda te herkennen is. Het zijn stukjes van een puzzel die niet precies in elkaar passen en ook niet af is. Ze horen bij elkaar omdat ze binnen een zelfde sfeer passen. Het geheel vormt een geconstrueerd verhaal. Fictief maar niet verzonnen.
