Kunst is om te huilen / Art is to cry for

Flauwvallen voor de Mona Lisa. Huilen van ontroering bij een Mondriaan. Weerzin voelen bij een Picasso. Woedend worden op een schilderij van Rothko. Maar ook: liefdevol een schilderij kussen van Cy Twombly (en dan moeten opdraaien voor de restauratiekosten vanwege de schade door lipstick). Kunst kan zeer uiteenlopende emoties oproepen: van ontroering, vrolijkheid, verliefdheid en zelfs vervoering, tot grondige afkeer en woede.

Dergelijke emotionele reacties zijn van alle tijden. Al in 1641 schreef Franciscus Junius in De schilder-konst der oude: ‘Een geest die oprecht aangedaan en gepassioneerd is, is de enige fontein waaruit zulke heftige emoties vloeien dat de kijker, niet in staat tot enige weerstand, willoos meegevoerd wordt naar waar de kracht van een zo machtige kunst hem wenst te brengen’. In 2014 kwam het Stedelijk Museum in Amsterdam met een heuse ‘Mood-App’ om de emotionele beleving van kunst te bevorderen. Bezoekers  konden daarmee hun gemoedstoestand selecteren – bang, verdrietig, verliefd, open – en vervolgens een route lopen die aansloot bij dit gevoel.

Kunst is om te huilen bevat honderden voorbeelden van emotionele reacties op kunstwerken uit 2500 jaar kunstgeschiedenis. Boeiende, verbijsterende en inspirerende reacties, die laten zien dat kunst heel veel in mensen teweeg kan brengen.