Weet je wat Balkan betekent?’, vraagt Ajla, terwijl we met haarspeldbochten naar boven rijden. Ze buigt zich vanaf de achterbank naar voren. ‘Het komt van het Turks’, legt ze uit. Onder ons wordt Tetovo almaar kleiner. ‘Bal betekent honing en kan bloed.’ Ze glimlacht. ‘Wij zijn het land van bloed en honing.’
Bloed en honing is een zoektocht naar de betekenis van de nieuwe grenzen op de Balkan. Schrijver Irene van der Linde en fotograaf Nicole Segers trekken over doodstille wegen en kale hoogvlaktes, door donkere rotskloven en verlaten dorpen. Ze bezoeken steden met magische namen als Dubrovnik, Sarajevo, Skopje, Ohrid en Tirana. Onderweg ontmoeten ze kunstenaars, wetenschappers, dromers, vechters en vergetenen. Als in een veelstemmig koor vertellen zij over hun levens.
Bloed en honing gaat over eenheid en scheiding. Over de ontnuchterende realiteit van in de praktijk doorgevoerd nationalisme. Het vertelt over hoop en teleurstelling, passie en lethargie. Over dagelijkse beslommeringen en geopolitieke krachten. Over versplintering, zoals die ook elders in Europa gaande is.
In Bloed en honing zijn verhaal en beeld met elkaar verweven tot een onlosmakelijk geheel – op dezelfde manier waarop ook de geschiedenis is verweven met de omgeving. Dit leidt tot een vernieuwende vorm van samengaan van literaire non-fictie en documentairefotografie waarvan geen voorbeelden in Nederland en de rest van Europa te vinden zijn.
