De Duitse immigranten Annemie en Helmuth Wolff zijn in de jaren dertig van grote betekenis geweest voor de ontwikkeling van de fotografie in Nederland. Door de vroege dood van Helmuth en de bescheidenheid c.q. zwijgzaamheid van Annemie is die grotendeels onbekend. Deze biografie geeft een beeld van hun beider betekenis. De twee vluchtelingen ontwikkelen zich in korte tijd in hun nieuwe vaderland. Met het tijdschrift Kleinbeeld-foto, lezingen en tentoonstellingen hebben zij in de jaren voor de oorlog de kleinbeeldfotografie voor een breed publiek populair gemaakt.
Helmuth maakt in 1940 een eind aan zijn leven. Zijn boek over kleurenfotografie zal tot ver na de oorlog worden geraadpleegd. Door zijn emigratie en vooral zijn vroege dood zijn ook zijn imposante bouwwerken in München vergeten. In de architectuurgeschiedenis is zijn naam uitgewist. Dit boek doet ook een poging deze te herstellen.
De beschrijving van het werk van Annemie, die Helmuth het fotograferen leerde, begint met hun gezamenlijke werk voor de oorlog en haar werk voor de damesbladen. De reisreportages in binnen- en buitenland tonen de ondernemende instelling van beiden. Bijzondere aandacht is er voor de 100 fotorolletjes met portretten uit 1943, die Annemie bewaarde maar waar ze nooit ruchtbaarheid aan heeft gegeven, en haar rol in het verzet. Aan de publiciteitsfotografie voor de gemeente Amsterdam, de haven en Schiphol en andere firma’s, die Annemie als de kern van haar oeuvre beschouwde, wordt veel aandacht besteed.
Uit de vergetelheid vertelt het verhaal van twee bewogen levens, getekend door roerige tijden.
Inclusief de DVD Nog even langs de fotograaf. De verzwegen levens van Annemie Wolff, een film van Rudi Boon (Selfmade Films / Joodse Omroep)
